Afgelopen zomer portretteerde de 47-jarige Esmé Hernaamt haar moeder, Antoinette Bormans. Deze was zo verguld met het resultaat dat zij ons benaderde om Esmé in het zonnetje te zetten. “En om haar portretkunst meer bekendheid te geven”, aldus de trotse moeder. “Wie weet wat het oplevert!” Met plezier werken wij daar aan mee.
“Zelf kan ik helemaal niets als het om schilderen en tekenen gaat”, lacht Antoinette. “Esmé tekent en schildert al haar hele leven. Het eerste verzamelboek met werkjes van haar heb ik samengesteld toen zij vier was. In de loop der jaren is ze echt een kei geworden in het maken van portretten. Zeker als je weet dat zij nooit een kunstopleiding heeft gevolgd. Zij heeft zich de techniek helemaal zelf eigengemaakt.”
Opdrachten
Esmé noemt zichzelf hobbyist. Zij schildert naast haar werk als ziekenverzorgende in de thuiszorg. “Ik ben zeker geen professionele kunstenaar. Het gaat mij ook niet zozeer om het eindresultaat maar om het schilder
en zelf. Daar beleef ik enorm veel plezier aan. Maar natuurlijk is een portret niet geslaagd als de geportretteerde zich er niet in herkent. Dat vind ik wel belangrijk. Zo nu en dan krijg ik een opdrachtje en maak ik in ruil voor de materiaalkosten een portret van iemand. Als er geen concrete vraag ligt, zoek ik zelf iemand uit om er een portret van te maken. Zo is ook het portret van mijn moeder ontstaan. Ik vond het bijzonder om zo intensief met haar bezig te zijn, want het schilderen van een goed portret begint met goed kijken. Tja, en dan moet je niet alleen wat je ziet maar ook dat wat je voelt kunnen weergeven. Een goed portret leeft.”
Bescheiden
Al die aandacht om meer bekendheid te krijgen hoeft voor Esmé – nog - niet. “Wie weet doe ik later eens mee met een expositie of met zo’n tv-programma zoals ‘In de voetsporen van Rembrandt’. Daar vind ik mijzelf nu nog niet goed genoeg voor. Misschien moet ik eens een cursus of opleiding gaan volgen om nieuwe, grote stappen te kunnen zetten. Wel zit ik al jaren bij een hobbyclub. Elke week komen we bij elkaar in basisschool De Vlieger in Hoensbroek. Dat is zo gezellig. We delen ervaringen met elkaar, geven tips en zijn samen creatief bezig. En een paar keer per jaar gaan we samen lunchen. Dit clubje zou ik net zoals het schilderen zelf niet meer willen en kunnen missen.”
